آموخته ام که نبایدت نوشت، که یعنی نباید از تو بنْویسم، که نامت دینامیت ست و به محض قطار شدنِ

بر لبه های تنم، دهانی نشسته که دم می گیرد از جَوِّ مهْ سوز دورتادور و بازْ پسَ ش نمی

وقتی از تو نمی نویسم، بیش از همیشه تو را می نویسم، بیش از همیشه در حال نوشتنت هستم، در

مقدمه «محاکات» که در عنوان این نوشته آمده، همانطور که از ساختار مکانیکی کلمه بر می آید، قصد حکایت کردن

تصویر بالا نشانگر شخص نگارنده ست که در وضعیتی مبتذل قرار گرفته و متن زیر شرح و البته نه شکاف

روزگار جوانی و معشوقْ زدگی می آید و البته شیرین هم هست، اما می گذرد و البته باید هم که