به همان دلایل همیشگی و خوش سر و صورت درنیامدن متن در قالبهای اینجا، متن را آنطور که دلخواه خودم

فایلی که در ادامه آمده، یادداشتی است نسبتا کوتاه بر فیلم گرترود درایر که ساخته ی سال 1964 است. دیدن

بهترین هدیه ی عمرم را مادربزرگم به من داد، بی که بداند آنچه به من داده را به چه کسی

انتظار، دسته موجی است پرشکن، که خیز و افتش نیز، گرفتار ریز موج هاست. هنوز مانده بود به بیست سالگی

نه مگر نوشتن اجباری است از داغی که سرد، از گره ای که باز، از یادی که درد، وَ از

دیشب را کم خوابیده بودم، نمی دانم چه ام شد که زود هم بیدار شدم، طبق عادت همیشگی، کمی غلت

تو امروز شاهد لرزه های من بودی، شاهد رنج خاستنم بواسطهٔ تنم، شاهد خُرد شدنم بدست خودم. _لمحاتی از تکه